Over een week al?



Op een gegeven moment, moest er weer een chauffeur naar ons hoofdkwartier in "Haris". Dat kwam natuurlijk vaker voor maar deze keer, zou voor ons de laatste zijn. Dat zou dus voor mij ook de laatste kans zijn om zo’n mooie grootte radio te kopen want daar wou ik, bij terug keer naar Nederland natuurlijk wel de blits mee kunnen maken. Voor een Henk van net twintig, was zoiets namelijk nog heel belangrijk.

Het idee dat ik zonder, terug naar Nederland zou moeten, vond ik dan ook helemaal niet leuk.

Jan B, die op dat moment mee ging als boordschutter, heeft toen de door mij gewenste radio voor me meegebracht. Zo kon ik dus toch nog de blits maken als ik weer terug in Nederland was. ik besef nu trouwens heel goed dat ik er toen nooit aan gedacht heb om Jan B het bedrag van die radio terug te betalen.

Haris werd door iedereen gezien als een aangenaam uitstapje maar ik ben daar dus nooit geweest. Toen ik dat tegen de sergeant zij, natuurlijk met de bedoeling om mee te mogen, wees hij me er fijntjes op dat we daar niet op vakantie waren. Er kwam dus geen Haris uitstapje voor mij. 

Ik was, op dat moment met een van de vaste taken op de post bezig, volgens m'n gebrekkige geheugen zat ik op dat moment zelfs gewoon op wacht, maar dat weet ik dus niet zeker.

Vooral doordat het de laatste keer zou zijn, drong toen echter wel, met een onaangename schok tot me door dat, dat terugkeer moment waarover ik al die maanden, alle gedachtes vermeden had, er echt al bijna was. Ik moest dus echt, al bijna weer terug naar Nederland. De maanden in Libanon waren dus om gevlogen zonder dat ik dat gemerkt had maar toen bleek dat m’n laatste week in Libanon er ineens al was, lukte het echt niet meer om er niet aan te denken.

Waren al die maanden echt al bijna om? Als je vooruit kijkt naar “over vier maanden” lijkt dat zo ver weg maar als je terug kijkt op die zelfde vier maanden is dat maar een kleine periode. 

De uitzendingen naar Libanon, waren afwisselend in periodes van vier of zes maanden. Ik had, vond ik tenminste, de pech dat m’n periode daar, een kortere was maar hierbij gaat het ook wel een beetje over een psychologisch effect. Een half jaar in Libanon, klinkt namelijk veel langer dan alleen maar vier maanden.

In de periode dat wij in Libanon waren, had daar een relatieve vrede geheerst en dat had me een geweldig gevoel gegeven. Ik kan ook echt wel zeggen dat het daar, door onze aanwezigheid, op dat moment zo vredig was. Wij werden daar volgens mij gezien als een serieus te nemen partij, ook al was dat misschien alleen doordat die blauwe U.N. vlag toen nog een beetje respect afdwong. 

Eigenlijk beviel het me ook gewoon erg goed om, zwaar bewapend een gebied te verdedigen. De mensen waar ik in Libanon mee te maken heb gehad, waren in ieder geval blij met onze aanwezigheid en dat was voor mij een extra reden om nog lang niet terug naar Nederland te willen. Sinds ik vanuit Libanon op vakantie naar Nederland was geweest, wist ik al dat ik daar echt niet die welkome, gewapende, militaire ordehandhaver, maar gewoon weer een jonge met een brommer zou zijn. Sinds m'n "vakantie", was ik er echt van doordrongen dat in Nederland, alles nog als vanouds was. Zodra ik thuis m'n militaire kloffie had uitgetrokken, was ik daar ook meteen weer tot een stink normale burger gedegradeerd. Aan het terug in de tijd gevoel dat ik daar toen van had gekregen, had ik in ieder geval, helemaal geen behoefte. Ik was ook gewoon blij geweest toen ik, na die twee weken vakantie, weer "terug naar het echte leven" mocht. Terug naar Libanon dus. 

Het enige voordeel van terug naar Nederland gaan was, vond ik, dat ik dan eindelijk met m'n vriendin zou kunnen praten want op de een of andere manier was dat niet echt gelukt tijdens dat ene vakantieweekeinde dat ik haar gezien had.

Uiteindelijk was het echter m’n eigen besluiteloosheid en uitstelgedrag, waardoor ik toen niet serieus heb gekeken naar de mogelijkheid van bijtekenen en alles maar op z’n beloop heb gelaten.

Hoe anders zou m'n leven gelopen zijn als ik toen zou hebben bijgetekend?