Dienstplicht

 in Libanon

Post 7-6b



Van de laatste huizen, voordat we het dorp weer uitreden, waren alleen nog ruïnes over.

In de maanden in Libanon, kwamen we daar dagelijks langs de achter gebleven bergen steenpuin gelopen of gereden.

Bij een blauw/wit gekleurde tegelvloer die als een glimp vergane glorie, wanhopig leek te proberen om een indruk te wekken van betere tijden, zouden we die maanden, iedere nacht een uur zitten waken tijdens de nachtelijke patrouille. 

Een klein stukje verder stond nog, naast een eenzame, knoestige oude Libanese ceder boom, een verroest autowrak te vergaan bij het laatste restje van wat je nog een verharde weg zou kunnen noemen. Daar leek ook meteen alle beschaving op te houden en reden we een onverhard, verbreed geitenpad op, en een kaal glooiend ruw heuvellandschap in.

Met alleen hier en daar wat droge struikjes was daar, als daar niet dat opgedroogde modderpad tussen de rotsblokken was geweest, niets meer te zien dat zelfs maar een schijn van beschaving zou kunnen wekken. 

Mijn eerste bewuste gedachte toen we daar die eerste keer reden was; "zo zou ik wel willen wonen". Je zou het zelfs liefde op het eerste gezicht kunnen noemen.

Achteraf terugkijkend, zou ik willen dat ik toen wat meer foto’s had gemaakt van de gewone dagelijkse routes die we altijd reden. Van de vele keren dat ik daar uiteindelijk gereden heb, heb ik volgens mij, geen foto’s. In die tijd was het, zeker voor mij nog helemaal niet gewoon om overal foto’s van te maken. Foto’s maakte je toen namelijk met een analoog fototoestel met een fotorolletje erin en als je dat rolletje vol had, moest je het eerst laten ontwikkelen en afdrukken bij een fotograaf, om überhaupt te kunnen zien wat je nou eigenlijk precies op die foto had staan.

Soms mislukten foto's ook gewoon. Ik heb dan ook, niet zo veel spontane snapshots of foto’s van gewone dagelijkse dingen als ik achteraf terugkijkend graag zou hebben gehad. Tijdens die eerste rit zat mijn fototoestel zelfs nog ergens in m’n handbagage en het kwam niet eens bij me op om dat al neteen uit te pakken. Ik ben gewoon meer een type dat door een mooi landschap rijd en dan geniet van het uitzicht zonder er meteen foto's van te moeten maken.

Over mijn precieze bestemming in Libanon, was me van tevoren, niets verteld maar eenmaal aangekomen bleek die "precieze" bestemming post 7-6b of zeven-zes-bravo te heten. (Daarbij is dus Bravo, de letter b in het NAVO-spellingsalfabet.) Over het radioverkeer werd die naam dan nog verder afgekort tot 6 Bravo.

Het bleek een onopvallende post, in dat kale en ruwe heuvellandschap te zijn, waar we werden verwelkomd door een paar gebruinde mannen in verweerd legergroen. In die voor mij nog nieuwe omgeving, bewogen zij zich voort met een vanzelfsprekendheid die je alleen krijgt als je al maanden ergens je taak hebt verricht.

Zelf was ik op dat moment nog die onervaren soldaat met glimmend gepoetst schoeisel aan m’n voeten. Tot vlak voor vertrek naar Libanon hadden we nog in oeroude legerkleding gelopen die nooit goed gepast had, dus ik was blij geweest dat ik eindelijk de echte Libanon pakken had gekregen voor vertrek naar Libanon. Het zat allemaal ook veel beter dan die ouwe rommel.

Wij, de eersten van de nieuwen, zouden een week de tijd hebben om van onze voorgangers te leren hoe het dagelijkse leven in Libanon in z'n werk ging. Na die week zouden ook zij naar Nederland vertrekken en zou de rest van ons in Libanon aankomen. Dat hele proces werd een “rotatie” genoemd en, voor de mensen die dat alles hadden moeten regelen, was dat ongetwijfeld een enorme logistieke operatie geweest die ik, mij totaal niet bewust van al dat geregel, maar gewoon onderging. Tegen ons werd ook sowieso niet over dat soort organisatorische kwesties gesproken. Ik denk omdat wij gewoon het voetvolk waren dat je gewoon ergens naartoe stuurt. Niet belangrijk genoeg om alles te moeten weten. Meestal wordt een gewone soldaat met een opdracht ergens neergezet zonder hem echt in te lichten over het doel van die opdracht en zo was het ook met ons gegaan. Zo'n gewone soldaat hoeft je blijkbaar niet in te lichten over het precieze doel van z'n opdracht.

In de maanden die ik vervolgens in Libanon ben geweest, had ik er trouwens ook geen idee van hoe de hele situatie daar nou echt in elkaar stak. Nou geloof ik niet dat iemand echt het complete overzicht had in die "Palestijns - Israëlisch - Libanese chaos.