Uiteindelijk, toen de landing werd ingezet, kon ik, keurig zittend op m'n plek langs het middenpad, nog steeds niet heel veel zien maar alles dat ik, om iedereen heen glurend, wel van Nederland zag, kwam vreselijk ordelijk en kunstmatig op me over. Van het ruwe en rotsachtige waarin ik me in Libanon zo thuis had gevoeld, was hier in ieder geval, helemaal niets te bekennen. Iets dat me natuurlijk niet verraste, maar wel zwaar tegenviel. Dat beetje wat ik kon zien, leek me, op de een of andere manier wel een gevoel van vertrouwdheid te willen geven, maar faalde daarin jammerlijk.
Uren eerder, toen we ongewapend, van de post werden vervoerd, had me dat al heel sterk het gevoel gegeven dat we er ineens niet meer toe deden. Het was dus zeker geen gevoel geweest van "terug naar de echte wereld", zoals ik een dag eerder nog, iemand op de CP, blij had horen uitroepen.
Onderweg naar die CP, had er ook nog een geweerschot in de verte geklonken, als een soort van afscheid, maar dat, had alleen maar dat gevoel versterkt. Zo'n geweerschot was in zuid Libanon, een heel gewoon achtergrond geluid geweest, maar het feit dat ik, ondertussen ongewapend als een toerist, uit dat land weg werd vervoerd, voelde helemaal fout. Alsof ik ineens in een toneelstuk was verzeild geraakt waar ik een scene moest spelen die daar zeker niet hoorde. Bovendien besefte ik dat ik vanaf dat moment, alleen nog bewapend zou zijn met een weekendtas. De overgang van militair naar burger was dus echt begonnen.
Toen het vliegtuig tenslotte in het erg vlakke Nederland, op "Schiphol" was geland, duurde het in eerste instantie nog een hele poos voordat we ook maar konden beginnen met uitstappen maar daardoor kon ik tenminste wel nog even om me heen proberen te kijken om Schiphol met Libanon te vergelijken.
Wat ik zag, waren echter alleen, schijnbaar eindeloze landingsbanen omringd met erg nette en onnatuurlijk strak, kort gehouden grasborders. Het was zo totaal niet vergelijkbaar met het land, waarin ik me de voorgaande maanden thuis had gevoeld. Toen het moment van uitstappen echter was aangebroken, heb ik maar 'gewoon' m'n handbagage gepakt en ben ik maar 'gewoon' achter iedereen aan, door het vliegtuig naar voren gelopen. Alles wat ik op dat moment deed, leek voor mijn gevoel, helemaal buiten mij om te gebeuren.
Het was op die plek alleen ons uniform nog dat suggereerde dat we een militaire eenheid waren. Alle vreemdheid stond ook alleen maar nog net ver genoeg van me af, omdat we nog een groep waren. Misschien was het ook alleen daardoor dat ik het nog een beetje van een afstand kon bekijken?
Voor in het vliegtuig, wees een stewardess ons links af een gang in en wenste ons een goede voorzetting van de reis. Het waren woorden waarvan de betekenis pas tot me doordrong toen we, nog over een zelfde donkerblauwe KLM tapijt lopend als in het vliegtuig, een flauwe bocht maakten. Toen drong het pas tot me door dat ik al in een zogenaamde "Vliegtuigslurf” liep. Ik was dus, heel onopvallend, uitgestapt zonder ergens "uit" te stappen en met iedere nieuwe stap die ik daarna zette, leek de wereld om me heen, alleen maar afstandelijker en vreemder te worden.
Voor mijn gevoel, werden we ook niet meer behandeld als een groep militairen, maar als een groep toeristen, die gewoon verder moesten worden geleid door die wereld van lange en steriele gangen met veel glas.
Op het vliegveld van Beiroet had alles zich tenminste nog gewoon buiten voor een beschadigde oude loods met roestige apparaten afgespeeld. Terug op Schiphol stonden we op een gegeven moment zelfs op een lopende band, zodat we niet eens meer zelf hoefden te lopen. Het contrast had nauwelijks groter kunnen zijn. Het geheel gaf me de indruk dat ik in zo’n vreselijk neppe sciencefiction film wereld was beland. Zo'n wereld waarin alles automatisch gaat.
Die zelfde ochtend nog, had ik met acht maten, een gewapende legereenheid gevormd op een kleine militaire post in een rotsig hoogland. Daar hadden wij, de taak gehad om alles in goede banen te leiden. Vanaf het moment echter dat we daar waren vertrokken, werden we zelf in banen geleid en naarmate de dag vorderde, was alles om me heen, alleen maar steeds nieuwer, vreemder en afstandelijker geworden.
Ondertussen waren we op Schiphol, na een tocht langs al die nieuwe keurigheid, in een grootte hal aangekomen. Daar zag ik, achter een glazen wand, allerlei mensen staan die uitbundig naar ons zwaaiden. Voor ons was er op dat moment echter eerst nog wat officieel militair protocol dat moest worden afgehandeld.
We werden dus eerst weer netjes opgesteld en "in de houding” gecommandeerd. Wij stampten dus nog maar weer eens, allemaal keurig tegelijk, dat wel, in de houding, wat in mijn herinnering een enorme dreun gaf. Daarna moesten we natuurlijk eerst weer zo'n vreselijke toespraak ondergaan die ik maar weer gewoon over me heen liet komen. Ik kan me alleen niet echt voorstellen dat iemand van ons daar echt naar geluisterd heeft. De meesten hadden sowieso meer aandacht voor de mensen die achter de glazen wand stonden te zwaaien. Mensen die, op dat moment allemaal even vreemd en onnatuurlijk op mij over kwamen met hun zorgeloze enthousiasme, en hoewel het natuurlijk helemaal tegen het militaire protocol is, heb ook ik nog opzij gekeken of ik misschien toch iemand herkende terwijl ik daar keurig opgesteld stond en eigenlijk naar die toespraak moest luisteren.
Ergens in die toespraak, herinner ik me wel, werd ons nog op het hart gedrukt dat we moesten oppassen met wat we, thuis allemaal zouden vertellen want het zou de jongens in Libanon kunnen schaden, maar waarom ik uitgerekend dat stukje van het hele verhaal onthouden heb weet ik echt niet.
Ondanks het feit dat ik al wist dat ik niet zou worden opgehaald op Schiphol, viel het me toch tegen dat ik uiteindelijk ook echt niemand zag staan die voor mij de moeite had genomen om naar Schiphol te reizen. Vooral omdat ik om me heen, ook jongens tegen elkaar dingen hoorde zeggen als; hee kijk nou, daar heb ie....
Na al het officiële gedoe, was er natuurlijk nog wel eerst een tassen controle want, ja, we waren goed genoeg geweest on de Libanezen in hun land te controleren, maar werden zelf, in ons eigen land niet vertrouwd. Het gaf me dan ook beslist geen, welkom thuis gevoel.
Even was ik nog bezorgd om de Russische AK47 bajonet die ik in Libanon van een handelaar had gekocht. Die lag gewoon boven op de bagage in m’n tas dus de douane beambte vond hem daar ook. Hij stopte hem echter met een grijns en een vage opmerking over het lemmet, dat volgens hem niet te groot was, (Niet echt groter als z’n hand dus.) gewoon weer terug in m’n tas. Hij zal het waarschijnlijk ook niet als een bajonet hebben gezien want met wapens of delen van wapens, kom je normaal gesproken niet langs de douane in Nederland.
Door al dat gedoe werden we, voor mijn gevoel, eerder als een stel potentiële criminelen gezien dan als militairen die in het Midden-Oosten hun land hadden vertegenwoordigd en terug naar huis kwamen. Onder voorbehoud welkom terug dus.
Toen ook dat laatste gedoe allemaal achter de rug was mochten we eindelijk naar de wachtende familie gaan en op dat moment leek het leger me ook onmiddellijk en totaal vergeten te zijn.
M’n vriendin had me, voor vertrek al gezegd dat ze er niet voor me zou kunnen zijn bij m'n thuiskomst. Ze zat in haar examenjaar op een vwo in Drenthe, waar ze woonde, en had het daar dus druk mee.
Alleen al het feit dat ze nog op school bezig was, geeft eigenlijk al aan hoe groot de afstand tussen ons, toen was. Bovendien was ze erg antimilitaristisch en wou ze beslist niet als een soldatenliefje worden gezien. Ze heeft me zelfs geen welkom terug omarming gegeven toen we elkaar, uiteindelijk weer zagen. Eigenlijk was onze relatie zelfs toen al best wel verwrongen maar dat kwam wel van twee kanten. We hebben toen veel dingen, nooit uitgesproken.
Mijn ouders, die in een dorp in Brabant woonden, hadden wel vervoer, en tijd genoeg om mij op te halen, maar m’n vader ging ab-so-luut niet naar dat, volgens hem, vreselijke Amsterdam.
Hij sprak altijd over Amsterdam op een toon die aangaf dat hij dacht dat daar op iedere straathoek, criminele bendes rondhingen die iedere argeloze voorbijganger zouden beroven. "Het is één grote rotzooi daar” had hij gezegd op de wereldwijze toon van iemand die nog nooit in een stad is geweest. We hadden nog wel geprobeerd om hem te overtuigen dat, dat helemaal niet zo is. Vooral dat je helemaal niet door Amsterdam hoeft om bij Schiphol te komen, maar pa was onverzettelijk over alles wat, al was het maar vaag, met Amsterdam te maken had. Mijn moeder was wel degene met het rijbewijs maar ze mocht al zeker niet alleen gaan. Dat zou ze anders echt wel gewoon gedaan hebben. Mijn vader had echter erg weinig vertrouwen in m’n moeders rijkunsten en zat ook altijd “mee te sturen” in de auto.