In iedere grote conflict situatie, ben je afhankelijk van wat je, al dan niet verteld wordt en precies daarin schuilt vaak het probleem.
Toen ik net als jonge militair in Libanon was aangekomen, was ons alleen maar zo veel verteld dat we de taak konden uitvoeren, die anderen voor ons bedacht hadden.
Ik ging er toen, als jongen van bijna 20, nog vanuit dat “ze” het overzicht hadden.
toen ik, als dienstplichtige het leger in moest, werkte ik net zes en een halve maand bij m'n eerste baas en als jongere was ik nog helemaal gewent dat anderen het overzicht hadden. Ik ging er dan ook vanuit, dat die genen die me stuurden en dus bepaalden waar ik terecht kwam, wisten wat ze deden en volgde gewoon de groep waarbij ik was ingedeeld.
De meeste jongens zagen, toen we in Libanon aankwamen alles geloof ik sowieso als een groot avontuur en als militair word gewoon van je verwacht dat je doet wat je is opgedragen. Zo werkt het leven in het leger. De mensen die je uitzenden, bepalen alles voor je. Van je uiterlijk tot de plaats waar je terecht komt. Als gewone soldaat heb je daarin geen enkele inbreng.
Op onze "post" in Libanon aankomend was alles dus al geregeld en moest alleen nog aan ons worden verteld hoe en wat. Misschien beviel het me daarom ook wel zo goed in het leger. Alles lijkt daar altijd keurig geregeld en overal zijn vaste procedures voor bedacht.
Toen ik gegevens voor dit verhaal ging verzamelen, begon ik pas te beseffen hoe complex het wespen-nest Libanon, waarin ik had gezeten, in werkelijkheid was.
Toen besefte ik bijvoorbeeld ook pas dat de Palestijnen waren verdeeld in ontelbare grotere en kleinere fracties die ook wel eens onderling ruzie hadden. Toen ik daar nog was, bestonden ze voor mij nog allemaal samen onder de noemer; "de Palestijnen" en ik wist zelfs niet waar dat Palestina eigenlijk was, waar ze vandaan moesten zijn gekomen. Ik herinner me dat ik me dat toen wel eens, heel vluchtig heb afgevraagd terwijl ik op wacht zat bijvoorbeeld, maar verder dan die vraag, ben ik toen nooit gekomen.
Dat de staat Israel was gesticht in het gebied Palestina in het midden oosten, wist ik dus helemaal niet. Dat had niemand mij toen verteld. Maar ja, "ze" hebben ons ook naar Libanon gestuurd en niet naar voormalig Palestina.
Palestina was namelijk een gebied in het voormalige Ottomaanse rijk geweest. Een gebied dat door de, landloze Joden was ingenomen als hun door god beloofde land. Hun “land van melk en honing”, zoals het in de bijbel herhaaldelijk wordt genoemd. Voor de Joden was het dus allang hun rechtmatige eigendom toen ze daar op 14 mei 1948 de staat Israël stichtten. De daar wonende palestijnen hebben ze vervolgens gewoon van hun thuisland verjaagd. Sorry jongens maar dit is eigenlijk ons land.
Het feit dat het op dat moment, geen erkend, zelfstandig land was, dat de joden hebben ingenomen, maakt het hele probleem ook alleen maar lastiger. Eigenlijk was het gebied al sinds de val van het Ottomaanse rijk in 1922 een soort niemandsland geweest. Voorzover ik weet is tijdens mijn opleiding voor Libanon echter, over dat soort zaken, helemaal nooit gesproken.
Nederland heeft in dezen ook duidelijk altijd de kant van de Joden gekozen. Dat blijkt ook uit het feit dat de Palestijnen altijd als terroristen zijn weggezet.