In de maanden dat ik daar was, ben ik alleen maar steeds meer van dat vreemde, verre, ruwe land gaan houden. Het feit dat ik m'n vriendin weer terug ging zien, zag ik eigenlijk als het enige voordeel van een terugkeer naar Nederland want met haar zou ik over alles kunnen praten.
Waarom heb ik haar eigenlijk, toen ik daar nog was, nooit over m’n echte gevoel voor Libanon geschreven? Of over het feit dat ik daar echt m'n plek gevonden had? Waarschijnlijk omdat ik me me daar, terwijl ik daar nog was, niet echt bewust van was. Toen was dat namelijk nog de gewone wereld en ik, deed daar gewoon m’n werk.
Toen ik uiteindelijk van daar moest vertrekken, onderging ik het ook maar gewoon omdat ik geen keus had. M’n vertrekdatum had tenslotte al vast gestaan voor ik daar heenging en in Nederland had ik een lieve vriendin en alle kansen die het rijke westen, een jong stel te bieden heeft. Ik hield echt veel van haar en ik wou haar graag snel weer terugzien.
Verder is in die maanden, m’n taak, voor mij het enige geweest, dat er echt toe deed. De jongen die ik toen was, kon je gewoon ergens met een opdracht naar toen sturen, en dan deed hij, zonder vragen z’n best om die opdracht keurig uit te voeren.
In de tijd ging ik er namelijk nog van uit dat de hoge heren, precies wisten waar ze mee bezig waren en vroeg ik niet verder door. Mij is daarover dus, van tevoren niets verteld.
Op een erg afgelegen post zittend hoorde ik alles sowieso als laatste of niet, zoals bijvoorbeeld tijdens “het incident” al was gebeurd. Ik vroeg me ook niet echt dingen af en was tevreden met mijn taak. Zoals ik al zij: “De jongen die ik toen was, kon je gewoon ergens met een opdracht neer zetten, en dan deed hij, zonder vragen z’n best om die opdracht keurig uit te voeren.”
De Palestijnen ondertussen, waren zich in Zuid Libanon steeds meer gaan gedragen alsof ze daar heer en meester waren. Daardoor had de aanvankelijke sympathie tussen de Libanese bevolking en hun Palestijnse medemoslims, langzaam plaatsgemaakt voor haat en onvrede maar ook daar merkte ik niets van op m'n afgelegen post.
Wat ik natuurlijk wel merkte was dat het Israëlische leger ondertussen, uitgebreid haar troepen aan de grens verzamelde. Het was dus overduidelijk dat zij zich voorbereidden om Libanon weer binnen te vallen.
Daarin zag mijn avontuurlijke jongens brein, tenminste voor mij, alleen een groot aankomend avontuur en ik hoopte dus dat ze daarmee zouden opschieten zodat ik het nog kon meemaken voordat ik weer weg moest uit Libanon. Het idee dat mij daarbij iets zou kunnen gebeuren kwam niet eens bij me op. Niet in de laatste plaats door alle bewapening die we altijd tot onze beschikking hadden, maar ook omdat ik me als UN militair in zekere zin, toch altijd wel onaantastbaar en veilig heb gevoeld.
Ik denk dat, als je de hele dag, geladen wapens bij de hand hebt zonder echt bedreigd te worden, je snel de nijging hebt om te denken: “Wie doet me wat.” De jongens die, in mijn tijd daar, wel “dingen” meemaakten, (Die van “het incident” bijvoorbeeld.) waren achteraf ook altijd weer, tenminste fysiek ongeschonden, terug op hun posten maar hoe "onkwetsbaar" zij zich nog voelden na hun “avontuur”, weet ik natuurlijk niet want ik heb nooit met een van hen gesproken. Zij zaten namelijk ver weg, op die grote post aan de kust.
Ik voelde me ondertussen ook gewoon heerlijk in Libanon. Zoals bijvoorbeeld op de dag toen alleen ik, bij ons afvalgat, net buiten de aarden wal die onze post omheinde, lekker in de zon bezig was. Ik stond daar toen, met een, bij een handelaar gekochte Russische bajonet, bamboe voor een barretje schoon te maken.
De zon scheen en Flair, die me was gevolgd, scharrelde wat rond. Het aggregaat, wat je op de post continue hoorde, was daar niet te horen en je kon kilometers ver om je heen kijken.
Terwijl ik daar heerlijk stond te genieten, kwam Jan V even kijken en maakte toen deze foto van me.
Op de post waar ik was gestationeerd, was het dus, afgezien van de bijna dagelijks weerklinkende geweerschoten en wat incidenten die ver weg gebeurden, in de periode dat ik daar was, erg rustig.