De geschiedenis rond de val van het Ottomaanse rijk aan het eind van de eerste wereldoorlog, het Palestijns-Israëlische conflict en het ontstaan van het huidige middenoosten is erg met elkaar verweven, erg complex en kan een flinke serie boeken vullen. Hier heb ik geprobeerd om het heel eenvoudig samen te vatten.
In november 1917, tegen het einde van die Eerste Wereldoorlog, gaf het Verenigd Koninkrijk de Balfour-verklaring uit. Hierin zegden de Britten steun toe voor de vestiging van een Joods nationaal tehuis in Palestina.
Palestina was, tot die tijd een groot gebied in het voormalige ottomaanse rijk Geweest. Een gebied dat na de val van dat rijk, een Brits Mandaatgebied werd. Om wat vollediger te zijn een A-mandaat van de Volkenbond (de voorloper van de VN) dat toevertrouwd werd aan het Verenigd Koninkrijk toen het OttomaanseRijk aan het einde van de eerste wereldoorlog in 1920 werd verdeeld.
Op 24 juli 1922. Werd de mandaatstekst vastgesteld. Het ging over een gebied dat zich uitstrekte over het huidige Israël en delen van Jordanië, Syrië en Libanon. De grenzen van het mandaat waren op dat moment nog niet definitief bepaald. In artikel 2 van het mandaat werd de verantwoordelijkheid van Groot-Brittannië vastgelegd voor het creëren van omstandigheden die de ontwikkeling van een “Joods nationaal tehuis” mogelijk moesten maken. In artikel 25 werd vastgelegd dat Groot-Brittannië de bepalingen van het mandaat met betrekking tot de vrijheid van godsdienst ten oosten van de rivier de Jordaan alleen hoefde toe te passen als de omstandigheden dit toelieten.
September 1922 Presenteerde Groot-Brittannië een memorandum aan de Volkenbond waarin zij voorstelde het gebied ten oosten van de Jordaan uit te sluiten van Joodse immigratie.
Op 23 september 1922 stemde de Volkenbond daarmee in.
Op 25 mei 1923 werd Abdullah benoemd tot emir van Transjordanië en het gebied ten oosten van de rivier de Jordaan, Het mandaatgebied werd door Groot-Brittannië bestuurlijk gesplitst.
In de periode van het Mandaat vond een omvangrijke immigratie plaats. Tussen 1920 en 1945 vestigden zich volgens officiële Britse cijfers 401.149 mensen in Palestina, onder wie 367.845 Joden (91,7 %). Zij kwamen naar hun “beloofde land”.
De Joodse immigratie leidde tot gewelddadige protesten van de Arabische bevolking. Al in 1920 vonden rellen en overvallen plaats. (10 doden) Deze verhevigden in 1921 (52 doden). Tot 1929 bleef het relatief rustig, maar in augustus 1929 laaide het anti-Joodse geweld weer op (133 doden). Na Hitlers machtsovername van 1933 nam de Joodse immigratie zeer sterk toe. Dit leidde in 1936 tot de grote opstand die tot 1939 duurde.
Op 29 november 1947 Namen de VN resolutie 181 aan, met de aanbeveling Palestina op te delen in een Joodse en een Arabische staat. Jeruzalem kreeg een internationaal statuut. De Joden van Palestina accepteerden de resolutie die ook bekend stond als het Verdelingsplan, De Arabieren van Palestina en daarbuiten wezen haar unaniem van de hand. Na het bekend worden van de resolutie brak in Palestina een burgeroorlog uit.
Van 2 april tot 14 mei 1948 voerden Joodse strijdkrachten, Plan Dalet uit om in het aan de Joodse staat toegewezen gebied en daarbuiten, Joodse bevolkingsconcentraties veilig te stellen en zoveel mogelijk vijandige Arabieren te verdrijven. Ca. 250.000 Arabieren vertrokken vrijwillig of werden op de vlucht gejaagd.
Op 14 mei 1948 Riep “Het Joods Agentschap” de onafhankelijke staat Israël uit en David Ben Goerion ondertekende de onafhankelijkheidsverklaring.
Op 15 mei 1948 eindigde het britse mandaat. Toen gingen legereenheden uit de vijf Arabische buurlanden zich in de strijd mengen. Het Syrische, het Iraakse en het Jordaanse vanuit het oosten. Het Libanese vanuit het noorden en het Egyptische vanuit het zuiden. De stroom van Arabisch-Palestijnse oorlogsvluchtelingen, zwol aan tot circa 750.000. Meer dan 400 Arabische dorpen werden ontvolkt en afgebroken.
Na deze oorlog besloeg de staat Israël nog slechts een deel van de oppervlakte van het oorspronkelijke “Joods Nationaal Tehuis” in het Mandaatgebied Palestina.
Jordanië hield een deel van het gebied bezet (de Westelijke Jordaanoever, die in 1950 door Jordanië werd geannexeerd)
Vele Palestijnen vluchten naar Jordanië, waar zij leefden in vluchtelingen kampen.
In 1964 werd in Egypte de PLO gesticht (Palestine Liberation Organization) door Jasser Arafat. De PLO ijverde openlijk voor de vernietiging van de staat Israël en doelde met de term 'Palestijnen in de eerste plaats op de Arabische inwoners van het vroegere Britse Mandaat voor Palestina. De PLO wilde de oprichting van Israël weer ongedaan maken en ontkende daarom de doelstelling van het Britse Mandaat voor Palestina. (de ontwikkeling van een Joods Nationaal Tehuis)
In september 1970 (zwarte september) werd een conflict tussen de Jordaanse staat en Palestijnse vluchtelingen uitgevochten. In de Arabische wereld wordt dit conflict ook wel “de periode van betreurenswaardige gebeurtenissen” genoemd. Het begon nadat Palestijnse organisaties de monarchie van koning Hoessein van Jordanië omver probeerden te werpen. De hierop volgende strijd leidde tot veel burgerslachtoffers en verdrijving van de PLO en vele Palestijnen naar Libanon, waar zij leefden in vluchtelingen kampen.
In 1972 was de Palestijnse “Black september movement” verantwoordelijk voor de moord op het Israëlische olympische team en als je de geschiedenis er op naslaat, kun je nog veel meer “Aanslagen” vinden van de stateloze Palestijnen.