Twee jaar later



Ik loop over de overloop naar de slaapkamer van m’n dochtertje. Beneden in de huiskamer zitten m'n vrouw en wat vrienden. Ik kan ze hier boven horen lachen. Die gezelligheid ben ik dus net ontvlucht omdat ik die mensen echt niets te vertellen heb. Hun wereld is niet mijn wereld en ze verstikken me met hun gezellige, groene, hippie idealen en antimilitarisme. Mijn verleden wordt volkomen genegeerd, alsof het een oude zonde is waarover je niet hoort te praten. 

Iedereen gaat er blijkbaar vanuit dat als je iets maar gewoon negeert, het er niet meer is. Als ik m'n gedachten maar op iets anders richt, gaat het vanzelf weg toch? Maar zo werkt dat dus niet. Toen ik net terug in Nederland was, dacht ik nog dat ik er "later” wel met m'n vriendin over zou kunnen praten, maar dat later lijkt maar nooit te komen. 

Voorzichtig open ik de slaapkamerdeur van m’n dochter en even kijk ik hoe ze daar ligt te slapen. Zo vredig en in volkomen vertrouwen, uitgestrekt in haar bedje. Die aanblik brengt m’n stormachtige gedachten weer een beetje tot rust. Dan ga ik naar onze ouderslaapkamer waar ik op de rand van het bed ga zitten. Beneden wordt weer gelachen maar dat is mijlenver verwijderd van m'n belevingswereld. Net als deze slaapkamer trouwens. Het is alsof dit leven in een andere dimensie gebeurd. 

Ik voel me daardoor ook totaal niet verbonden met de wereld om me heen, en terwijl ik hier boven op de rand van het bed zit, laat ik m’n gedachten weer afdwalen naar een militaire, nachtelijke, gewapende patrouille, nog helemaal niet zo lang geleden. 

Dat is tenminste een wereld waar ik het gevoel heb dat ik er thuis hoor. Even laat ik het vertrouwde gevoel dat ik iets te betekenen heb, toe tot in het diepst van z’n wezen. Even voel ik het vertrouwde gevoel van een geladen wapen dat aan m’n schouder hangt. Even voel me weer volkomen thuis. Het moment is echter vluchtig en ik vind mezelf snel weer terug, zittend op de rand van een heel gewoon bed in een heel gewone, slaapkamer. 

Beneden klinkt de gitaar van eén van die vrienden als die een bekend lied inzet. Even blijf ik nog op het bed zitten, maar dan slik ik m’n onvrede maar weer weg en ga maar weer naar beneden. Terug naar de gezelligheid. Als ik de huiskamer weer in loop, vraagt m’n vrouw of onze dochter goed slaapt. Ik zeg dat alles goed is en zo lijkt het net of ik alleen maar even ging kijken hoe het met haar is.